Sandra. Dag lieve vriendin....

'Dan moet je nu trouwen', zegt ze. 'Dan kan ik erbij zijn en getuigen voor je'.

We weten dat het wishfull thinking is. Maar wat zouden we daar graag aan willen beantwoorden.

Haar ogen staan dof en haar oogwit is geel, zo ook haar hele gelaat. Toch zie ik heel even een glinstering in haar ogen. Als ik ga trouwen zal mijn lieve allerbeste vriendin daar niet bij zijn. We weten het allebei, maar even samen wegdromen, dat hebben we nodig.

We praten nog verder over al onze oude koeien uit de sloot. Van ons Abba optreden voor de hele familie die verplicht moesten kijken, tot het slowdansen met onze vriendjes van vroeger toen we nog heel jong waren. 

Ik voel een stekende pijn in mijn hart, maar laat haar niets merken.

Even kijken we elkaar aan in de ogen en we zeggen helemaal niets. 

We hoeven ook niets te zeggen, we weten het gewoon.

'Gewoon' is dat wij zonder woorden met elkaar kunnen communiceren.

Dat is altijd al zo geweest. Maar vandaag was het heel sterk! Ik voel haar pijn en ik weet dat ze ook het mijne voelt.

Mijn vriendschap met haar is anders en heel speciaal ook daar hebben we het samen over.

Ze moppert ook een beetje omdat ze iets voor me in tasje had gedaan thuis en niet meer weet waar ze het gelaten heeft.

Ze zegt het nog een paar keer. Ik vertel haar dat ik het belangrijkste al heb van haar. Ze tekende de illustraties in mijn boeken. Ik heb 2 tekeningen van haar gehad. Wat zou ik nog meer willen dan dat en de herinneringen aan ons samen. Dat tasje vinden we later wel.

Mens blijf leven, ik kan niet zonder jou!

Dat is wat ik wil!

Waar ben ik zonder jou?

Je bent niet altijd bij me, maar je bent er toch altijd.

Ze kijkt me aan en ze zegt,' Ik zou ook niet weten wat ik zonder jou moet, je bent een deel van mijn leven.' 

We gaan nog even opzoek naar de eendjes die voor haar kamer altijd om brood komen bedelen. 

Ze loopt naar binnen en haalt wat crackers.

Ze breekt er kleine stukjes van af, maar er is geen eend te zien. We lachen er samen hartelijk om.

Klote eenden!

Na een uurtje zeg ik tegen haar dat ik ga. Ze heeft haar rust nodig.

We staan samen in haar kamer elkaar aan te kijken. Ik sla mijn armen om haar heen en zij de hare om mij.

Ze pakt me heel stevig vast en ik voel bij mij een huilbui aankomen.

'Alsjeblieft niet gaan huilen nu denk ik, daar zit zij niet op te wachten'.

Ze geeft me 3 zoenen 2 op mijn wang en een op mijn mond. Ik zegt tegen haar 'ik neem geen afscheid nu van je hoor..'

'Ik ook niet van jou' ,zegt ze terug. We gaan ook niet huilen! Nee we gaan ook niet huilen dat doen we wel als ik buiten de deur sta.

Maar ik heb niet gehuild. Ik voel me verdoofd. 

Mijn lieve en enige beste vriendin. Ik ga haar verliezen dat besef ik nu.

Amanda houdt mij in de tussentijd op de hoogte. Ze schrijft me dat ze moe en uitgeput is van het tikken naar iedereen en stuurt een spraakbericht.

Wat ik te horen krijgt doet mijn maag omdraaien. Het gaat hard achteruit en het einde nadert.

De radeloosheid en machteloosheid neemt mijn hele zijn over. Ik sla dicht en weet niet wat ik moet zeggen.

Ik zou zo graag willen dat ik dicht in de buurt woon bij haar, maar helaas is dat niet zo. Ik zou zo graag meer willen doen, maar het gaat niet. Ik ben zo blij dat Amanda er is. Het is een vrouw van goud. Maar wat had ik graag Amanda willen zijn. Wat zou ik graag voor Sandra willen zorgen, haar helpen met alles waar ze mij nodig heeft.

Ik moet dat gevoel naast mij neer leggen want het sloopt mij geestelijk.

Sandra zegt nog tegen mij, 'onze vriendschap is anders, hecht, maar gewoon anders. Maak je er toch niet zo druk om er wordt goed voor mij gezorgd'. 

Maar toch...het gevoel blijft aan mij knagen.

Ik hoor een melding dat ik een bericht heb op mijn telefoon. Het is Lesley!

Bren...Kun je mij het gedicht opsturen dat op de kaart moet van Sandra.

Ik zeg tegen hem, 'dat staat in haar telefoon.'

Ja dat weet ik, maar er zit een code op en die weet ik niet!

Ondertussen ben ik het gedicht aan het opzoeken in mijn telefoon en snap er geen bal van hoe ik het kan versturen.

Na 4 verschillende pogingen kom ik er eindelijk achter. Ik verstuur het gedicht naar hem. Joepie gelukt!

Ik vraag aan hem of ik nog afscheid kan nemen van Sandra. Alles in mij wil naar haar toe om haar nog een keer te kunnen zien en aan te kunnen raken. Om stilletjes naast haar bed te zitten en heel zachtjes het liedje Songbird te zingen.

Tja, Fleetwood mac, ver favoriet van ons beiden.

Lesley zegt dat dat prima is. Ik kan komen aan het einde van de dag, begin avond.

Mijn hart maakt een lucht sprongetje, hoe dubbel het gevoel ook is. Ik zie mijn vriendinnetje nog, even nog.

Dan komt de klap!

Ik ga eerst langs mijn tante om mijn vader naar een verjaardag te brengen. Terwijl ik ga zitten op een tuinstoel hoor ik het bekende ping geluid van mijn telefoon, een berichtje.

Het is van Lesley met alleen de woorden, Brenda....Sandra is overleden.

Ik voel iets breken in mij, letterlijk.

Ik ben gebroken...voor altijd!

Als ik ooit ga trouwen.....

Trouw ik alleen...

Zonder haar...