Een vriendje (3)

Je tilde me op en draaide mij rond en rond op het perron van het station
Je hield me zo stevig vast alsof je me nooit meer los wilde laten
Ik hield van je, weet je?
Je liet los!

Oude vriendschap roest niet?

Twintig jaar+, zolang is het geleden dat ik mijn beste vriend van toen, niet heb gezien.
Het was een hele speurtocht. Heel internet afgezocht om er later achter te komen dat mijn beste vriend van toen, nog steeds hetzelfde telefoonnummer heeft en nog op hetzelfde adres woont.
Maar oké, ik ben een beetje zilverblond en krijg hier en daar wat gebreken, dus zal het daar wel aan liggen. En waarom makkelijk doen als het moeilijk kan!
Al met al, ik heb hem weer gevonden. Joepie!
Dus zit ik nu op een trip down memory lane. En wat een gezellige trip it is!
Terug naar de fris en fruitig tijd waar we nog makkelijk na het stappen, tot 7 uur ’s ochtends een shoarmaatje of een pita met kaas konden eten. We soms een nacht oversloegen om weer verder het feestgeruis in te gaan.
De typische, ik sta altijd voor je klaar vriend. Een vriend die ook echt een vriend was. Tja, dat was mij beste vriend van toen. Het contact is weer gelegd. Ik vraag me af is een vriendschap die ooit zo hecht was bestand tegen een leegte van ongeveer 20 jaar +? Kan je toen weer betrekken in het nu? Moet je toen gewoon toen laten of kan je toen weer in het nu halen?
Ach, wat maakt het uit we zien wel. Eerst nog maar genieten van mijn tripje terug in de tijd. 
Ik zit aan de bar om zeven uur ’s ochtends en ik prop smakelijk mijn pita met kaas naar binnen!

Sorry, ben even strijken!

Sorry, even geen tijd om te bloggen!
De huishoudelijke taken vliegen hier om mijn oren. Ik ben al 6 dagen aan het strijken en ik heb het nog niet gedaan.
Mijn ( uh, schone) wasgoed wandelt bijna uit zichzelf van de wasmand naar de strijkplank. Strijk mij, strijk mij!
Huisgenoten trekken uit de hoge stapel  wat ze vandaag aan willen trekken. En elke dag is vandaag, sinds een week of twee.  Zo lopen zij al een tijdje gekreukt rond.
Schaamteloos, zou je zeggen!
Maar zie je? Ik moet ook nog de ramen zemen, het hele huis stofzuigen, de vaatwasser inladen en weer uit laden, de badkamer schoonmaken, de vloeren dweilen, boodschappen doen en nog meer van dat soort huishoudelijk gedoe.
Dus heb ik simpelweg geen tijd om te strijken. Laat staan om te bloggen.
Maar morgen ga is zeker aan de hoge stapel beginnen.
De strijkplank staat al klaar. Net zoals 2 weken geleden.
Ondertussen trekt dochterlief haar kleding uit de stapel.
Ze kijkt me met een schuin oog aan. Foei mama!

Songfestival virus

Letland one point! Zo, voor de moeite!
Het songfestival, wie kijkt er nog?
Ik natuurlijk! Elk jaar roep ik, ’ik kijk niet meer, wat een nep zooi!’
Maar ook dit jaar zit ik weer steevast voor de buis om naar het liedjes-circus te kijken. Met een vel papier, pen en mijn telefoon in de aanslag om zelf punten uit te delen.
De telefoon is om te whatsappen naar mijn zusje. Ook zij is verslaafd aan het songfestival virus.
Iedereen zijn kop houden aub!
Russia three points. Een stel oude oma’s in kledingdracht. Het moet niet gekker worden. Ze werden volgens mij nog tweede ook. (?????!!!)  Vorig jaar hadden wij Anouk met haar vallende vogels. Gelukkig viel zij niet zo hard als dat haar vogels deden en scoorde ze goed voor ons kikkerlandje. Tja, laat dat maar aan Anouk over.
Dit jaar sturen we een country girl en een country man. ‘Calm after the storm’. Ik hoop dat we de voorronde overleven. Mooi liedje, maar het kabbelt naar mijn mening een beetje voort. Songfestival waardig?????
Ach, wat kan mij het schelen. Ik trek een zak chips open a.s. dinsdag. Samen met mijn zusje aan de andere kant van de telefoon.
Op donderdag 8 mei nog eens hetzelfde ritueel.
Op naar 10 mei. The Netherlands, twelve points!
Pays- Bas, douze points!

Zielenrust

In een serene stilte loop ik vroeg in de ochtend over het bospad dat ik gevisualiseerd heb in mijn oh zo warrige hoofd waar duizenden kwetterende stemmen vechten om hun zegje te doen en zullen uitmonden in onsamenhangende zinnen.
Waar ik in de verte een bankje zie, grenzend aan een kabbelend beekje, en ik mijn looppas iets versnel om mijn onrustige ik neer te strijken.
Rood, ja rood is het bankje dat me doet denken aan mijn
,in een ver verleden, rood geschilderde muren.
Daar waar ik Jan huigen in de ton speelde en vrolijke kindertjes snoepjes op mijn happy birthday deelden.
Zittend op het rode bankje met mijn voeten in het water.
Laat ik me meevoeren en reis ik mee in het moment van stilzwijgen waar ik mijn gemoedsrust weer kan ontwaren in al haar vredigheid

Mijn dappere zusje

Wat een held dat zusje van mij.
Ze rijdt vandaag met pa mee.  ( Letterlijk.) Die pa van ons kan goed rijden hoor.
Toet, toet in het autootje.
Hij kijkt naar de bomen, naar de schapen in de wei, de bloemetjes die langs de weg staan en al het andere wat hij langs de weg ziet.
PA, je moet recht voor je uit kijken!
Auto's,  auto's,  daar…stop... ze remmen, man stop dan toch!
Zusje remt hard mee vanuit de passagiersstoel tot haar tenen knellen in haar hooggehakte laarzen.
De kleur uit de roze wangen van mijn zusje verlaat haar gelaat en maakt plaats voor een spierwitte teint.
Gelukkig, net op tijd!
Hoppa, gas geven. Pa tuft weer vrolijk verder en kijkt alweer naar links waar enkele schapen in de wei staan te grazen, de bloemetjes weer uit hun schulp komen en de bladeren weer aan de bomen groeien.
Mijn dappere zusje.
10 jaar ouder staat ze voor mijn deur.
‘Gefeliciteerd zus met je verjaardag’.