In een
serene stilte loop ik vroeg in de ochtend over het bospad dat ik gevisualiseerd
heb in mijn oh zo warrige hoofd waar duizenden kwetterende stemmen vechten om
hun zegje te doen en zullen uitmonden in onsamenhangende zinnen.
Waar ik in de verte een bankje zie, grenzend aan een kabbelend beekje, en ik
mijn looppas iets versnel om mijn onrustige ik neer te strijken.
Rood, ja rood is het bankje dat me doet denken aan mijn
,in een ver verleden, rood geschilderde muren.
Daar waar ik Jan huigen in de ton speelde en vrolijke kindertjes snoepjes op
mijn happy birthday deelden.
Zittend op het rode bankje met mijn voeten in het water.
Laat ik me meevoeren en reis ik mee in het moment van stilzwijgen waar ik mijn
gemoedsrust weer kan ontwaren in al haar vredigheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten