Jingle all the way

Zulks mooie woorden heb ik niet meer om in een gedichtje te proppen.
Rijmen doe het sowieso al niet en al de rare kronkels die normaal gesproken vanuit mijn hoofd verdwijnen in zinnen op het wit kladje papier dat voor mijn snufferd ligt, schijnen ook niet meer te passen.
Begin van een inspiratieloze december maand waar Sinterklaas mijn deur al voorbij ging en de kerstman in aantocht is. 
Laat ik de cadeautjes ook maar achterwege. Of is dat omdat meneer Rabo zegt,’ U heeft uw limiet bereikt mevrouw’? Wilt u a.u.b. even aanvullen!
De kerstboom halen we ook niet meer van zolder want ik heb geen zolder meer! Dus een nieuw stukje plastic kopen dan?
Ik laat de boom die ik in de winkel zie in zijn samengeperste verpakking met een beetje moeite staan, al gluur ik heel even vanuit mijn ooghoeken naar het pluche rendier die in de etalage staat geëtaleerd. Leuk voor boven mijn bank misschien?
Nee, dit jaar wordt het anders!
Geen gedichtjes onder de kerstboom die bengelen aan de zorgvuldige ingepakte cadeautjes.
Niets van dit alles! Maar iets anders dan anders
Ik zeg toch tegen u allen….. Lets jingle...Jingle all the way

Mama go's hip

Daar zit je dan met hier en daar een gat in je broek. 
Omdat het mode is?
Is het eigenlijk geen zomergoedje? 
Terwijl ik buk hoor ik het gat bij mijn knie verder scheuren.
Chips! 
Bukken is dus uit den boze!
Mijn gehele knie lijkt een weg te zoeken naar buiten.
Ik probeer wat losse rafels aan elkaar te knopen.
Tevergeefs, onbegonnen werk.
Ach, wat kan mij het schelen.
Mama, go’s hip
Ik loop stug door. Het is 7 graden buiten!

Net als in de film ik wil het

Ik zou soms echt willen dat ik in een film zat!
Relatie kapot,  wat een verdriet.
Huil huil, jank jank!
Tranendal.
Honderden zakdoekjes later
vol met nattige, kleffige snot, ( gecensureerd natuurlijk!)
Dan komen ze Miepie of Pietje tegen in het koffiehuisje om de hoek
Of reizen af naar een dorpje waar niemand de naam ooit van gehoord heeft.
Sparkel, sparkel, vonkje, vonkje, vuurwerk!!!
Van liefdesverdriet en snotdoeken naar:
Ik ben er overheen.
Hallo nieuwe liefde van mijn leven
Kijk mij eens blij zijn
Eind goed al goed!
En dat in een anderhalf uur?

Het is echt net als in de film
Ik wil het

 

Hoe heet je ook alweer?

Het verouderingsproces,  is het dan eindelijk begonnen? Kan ik mijn  nu toch wel heel snel opkomende grijze haren de schuld gaan geven dat  ik soms een beetje vergeetachtig ben.
Uh, hoe heet jij ook al weer. Kan even niet op je naam komen…uh.
Dit vraag ik aan mijn zusje!
Ze vechten werkelijk om een plekje op mijn hoofd.
Verven dan misschien? Zou dat helpen?
De oorlog is begonnen!
Gewapend met plastichandschoenen ga ik de strijd aan tegen het zilverblond op mijn hoofd.
Een kwastje? Nee, ik smeer een dikke klodder op mijn vingers en smeren maar .
Stiekem drupt er wat van de smurrie langs mijn oor.
Heeft er iemand een handdoek?
Als het smerige klusje geklaard is staar ik naar mijn goed ingesopte hoofd.
De verf zit overal, zelfs op mijn wangen!
Geduldig  ongeduldig wacht ik tot het half uurtje voorbij is en ik de hele zooi weer kan uitspoelen. Ondertussen krijg ik een mooie zwarte rand om mijn gezicht. ‘Dat kan je weghalen met sigaretten as, ‘roept iemand vanuit de keuken. Uh…lekker dan! Nee, dank u wel! Ik schrob wel!
Eindelijk na een half uur ijsberen mag ik de smurrie er uit wassen.
Schrob ik bijna  het vel van mijn gezicht, maar het resultaat mag er zijn.
Ik heb de strijd gewonnen. Het grijs is verdwenen als sneeuw voor of is het achter de zon?

‘Hey dinges wat vind je van mijn haar?  Shit hoe heet je ook al weer?

Verhuizing

In al mijn kwetsbaarheid sta ik wel mijn mannetje.
Of zo lijkt het!
Met een gevoel van wat hopeloosheid dat stiekem aan mij kleeft, wandel ik door de kamers van het appartement.
Wit zijn de muren, allemaal!
In de huiskamer staat de bank waar nog niemand eerder opgezeten heeft.
Het nieuwe serviesgoed is nog onaangetast.
Daar staat een nieuwe mok waar nog nooit iemand van gedronken heeft.
Een beetje verloren staar ik in de ruimte.
Ik vraag me af: Heeft mijn oude mok waar ik mijn koffie uit dronk een nieuw bezitter gevonden?

Vlinderkusjes

Mijn nieuwe gedichtenbundel 'Vlinderkusjes' is vanaf nu te koop!

www.brendamaureen.nl

Grote meisjes blijven klein

 

Met een serieuze blik ‘gewapend met potjes fel gekleurde nagellak’
komt ze tegenover mij zitten aan de salontafel.
Welke kleur wil jij? Ze kijkt me nog steeds met een serieuze blik aan.
Uit de bijna oogverblindende kleuren besluit ik om voor de glitternagellak te gaan.
Ze knikt instemmend!
Welke zal ik nemen dan?
Roze, paars of toch ook glitters.
Het wordt de roze.  Ijverig begint ze haar nagels te lakken.
Ondertussen kijk ik naar mijn eigen nagels die er uit beginnen te zien als een cocktail van een glitter discobal bestrooid met hier en daar wat confetti.
Veel tijd om het op mij in te laten werken heb ik niet.
 ‘Kan je mijn andere hand doen, ik kan het niet zo goed met deze hand.’
Ik kijk naar de nageltjes van haar linkerhand, ze zien er fleurig knal roze uit.
Hier en daar is een vinger mee gelakt, maar het mag de pret niet drukken.
Ze kijkt me met stralende ogen aan als we klaar zijn met lakken.
Mooi he!
Ik kan alleen maar denken:
Kleine meisjes worden groot en grote meisjes blijven klein!

Breuk

Als het gebroken is kan je het dan nog lijmen?
Wanneer het in duizenden scherven aan je voeten ligt,
waar aan elk stukje een herinnering kleeft van liefde, verdriet.
De echo van een schaterlach nu bedekt in een bad van tranen.
Waar het potje het dekseltje verloor daar waar het ooit zo perfect paste.
De tijd van toen bevroren in de uithoeken van je
gedachten...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Meneer Jansen

Wulps opwaaiend rokje
Broeierig  Zwoel
Zelfs arme meneer Jansen krijgt een spontane nekverrekking
Als zij aan hem voorbij schrijdt
Tartend zomerjurkje
Niets onthullend
Zomergevoel

Een vriendje (3)

Je tilde me op en draaide mij rond en rond op het perron van het station
Je hield me zo stevig vast alsof je me nooit meer los wilde laten
Ik hield van je, weet je?
Je liet los!

Oude vriendschap roest niet?

Twintig jaar+, zolang is het geleden dat ik mijn beste vriend van toen, niet heb gezien.
Het was een hele speurtocht. Heel internet afgezocht om er later achter te komen dat mijn beste vriend van toen, nog steeds hetzelfde telefoonnummer heeft en nog op hetzelfde adres woont.
Maar oké, ik ben een beetje zilverblond en krijg hier en daar wat gebreken, dus zal het daar wel aan liggen. En waarom makkelijk doen als het moeilijk kan!
Al met al, ik heb hem weer gevonden. Joepie!
Dus zit ik nu op een trip down memory lane. En wat een gezellige trip it is!
Terug naar de fris en fruitig tijd waar we nog makkelijk na het stappen, tot 7 uur ’s ochtends een shoarmaatje of een pita met kaas konden eten. We soms een nacht oversloegen om weer verder het feestgeruis in te gaan.
De typische, ik sta altijd voor je klaar vriend. Een vriend die ook echt een vriend was. Tja, dat was mij beste vriend van toen. Het contact is weer gelegd. Ik vraag me af is een vriendschap die ooit zo hecht was bestand tegen een leegte van ongeveer 20 jaar +? Kan je toen weer betrekken in het nu? Moet je toen gewoon toen laten of kan je toen weer in het nu halen?
Ach, wat maakt het uit we zien wel. Eerst nog maar genieten van mijn tripje terug in de tijd. 
Ik zit aan de bar om zeven uur ’s ochtends en ik prop smakelijk mijn pita met kaas naar binnen!

Sorry, ben even strijken!

Sorry, even geen tijd om te bloggen!
De huishoudelijke taken vliegen hier om mijn oren. Ik ben al 6 dagen aan het strijken en ik heb het nog niet gedaan.
Mijn ( uh, schone) wasgoed wandelt bijna uit zichzelf van de wasmand naar de strijkplank. Strijk mij, strijk mij!
Huisgenoten trekken uit de hoge stapel  wat ze vandaag aan willen trekken. En elke dag is vandaag, sinds een week of twee.  Zo lopen zij al een tijdje gekreukt rond.
Schaamteloos, zou je zeggen!
Maar zie je? Ik moet ook nog de ramen zemen, het hele huis stofzuigen, de vaatwasser inladen en weer uit laden, de badkamer schoonmaken, de vloeren dweilen, boodschappen doen en nog meer van dat soort huishoudelijk gedoe.
Dus heb ik simpelweg geen tijd om te strijken. Laat staan om te bloggen.
Maar morgen ga is zeker aan de hoge stapel beginnen.
De strijkplank staat al klaar. Net zoals 2 weken geleden.
Ondertussen trekt dochterlief haar kleding uit de stapel.
Ze kijkt me met een schuin oog aan. Foei mama!

Songfestival virus

Letland one point! Zo, voor de moeite!
Het songfestival, wie kijkt er nog?
Ik natuurlijk! Elk jaar roep ik, ’ik kijk niet meer, wat een nep zooi!’
Maar ook dit jaar zit ik weer steevast voor de buis om naar het liedjes-circus te kijken. Met een vel papier, pen en mijn telefoon in de aanslag om zelf punten uit te delen.
De telefoon is om te whatsappen naar mijn zusje. Ook zij is verslaafd aan het songfestival virus.
Iedereen zijn kop houden aub!
Russia three points. Een stel oude oma’s in kledingdracht. Het moet niet gekker worden. Ze werden volgens mij nog tweede ook. (?????!!!)  Vorig jaar hadden wij Anouk met haar vallende vogels. Gelukkig viel zij niet zo hard als dat haar vogels deden en scoorde ze goed voor ons kikkerlandje. Tja, laat dat maar aan Anouk over.
Dit jaar sturen we een country girl en een country man. ‘Calm after the storm’. Ik hoop dat we de voorronde overleven. Mooi liedje, maar het kabbelt naar mijn mening een beetje voort. Songfestival waardig?????
Ach, wat kan mij het schelen. Ik trek een zak chips open a.s. dinsdag. Samen met mijn zusje aan de andere kant van de telefoon.
Op donderdag 8 mei nog eens hetzelfde ritueel.
Op naar 10 mei. The Netherlands, twelve points!
Pays- Bas, douze points!

Zielenrust

In een serene stilte loop ik vroeg in de ochtend over het bospad dat ik gevisualiseerd heb in mijn oh zo warrige hoofd waar duizenden kwetterende stemmen vechten om hun zegje te doen en zullen uitmonden in onsamenhangende zinnen.
Waar ik in de verte een bankje zie, grenzend aan een kabbelend beekje, en ik mijn looppas iets versnel om mijn onrustige ik neer te strijken.
Rood, ja rood is het bankje dat me doet denken aan mijn
,in een ver verleden, rood geschilderde muren.
Daar waar ik Jan huigen in de ton speelde en vrolijke kindertjes snoepjes op mijn happy birthday deelden.
Zittend op het rode bankje met mijn voeten in het water.
Laat ik me meevoeren en reis ik mee in het moment van stilzwijgen waar ik mijn gemoedsrust weer kan ontwaren in al haar vredigheid

Mijn dappere zusje

Wat een held dat zusje van mij.
Ze rijdt vandaag met pa mee.  ( Letterlijk.) Die pa van ons kan goed rijden hoor.
Toet, toet in het autootje.
Hij kijkt naar de bomen, naar de schapen in de wei, de bloemetjes die langs de weg staan en al het andere wat hij langs de weg ziet.
PA, je moet recht voor je uit kijken!
Auto's,  auto's,  daar…stop... ze remmen, man stop dan toch!
Zusje remt hard mee vanuit de passagiersstoel tot haar tenen knellen in haar hooggehakte laarzen.
De kleur uit de roze wangen van mijn zusje verlaat haar gelaat en maakt plaats voor een spierwitte teint.
Gelukkig, net op tijd!
Hoppa, gas geven. Pa tuft weer vrolijk verder en kijkt alweer naar links waar enkele schapen in de wei staan te grazen, de bloemetjes weer uit hun schulp komen en de bladeren weer aan de bomen groeien.
Mijn dappere zusje.
10 jaar ouder staat ze voor mijn deur.
‘Gefeliciteerd zus met je verjaardag’.

Ochtend ritueel

Goedemorgen nieuwe morgen.
Het is weer zo’n dag!
Mijn ‘hello sunshine here i come gevoel’ verdwijnt
als de zon zich steeds weer achter de wolken verschuilt
Is het brood dat net uit de vriezer komt niet meer te eten en maken we er tosti’s van.  Blij gezicht van dochterlief.
Zelf knauw ik ook stevig door terwijl mijn gesmolten kaas een eigen leven leidt.
Hoor ik de wasmachine de polka dansen en staat hij vrolijk in het midden van mijn washok.
Stoot ik mijn teen tegen de deurpost.
Mompel ik binnensmonds enkele niet voor herhaling vatbaar,
niet in de dikke van Dalen te vinden woorden.
Rent de hond als een malle met een bal in zijn bek van links naar recht door de huiskamer in de, ik wil spelen mood.  Zit…plaats…los...kwispel kwispel…laat los die bal....los!
En gooi ik hierbij mijn plan de campagne: we gaan het huis vandaag poetsen overboord.
4 mokken koffie verder…

Uit het archief!

Tra la la

Vandaag mag ik gaan zingen.
Repeteren in een typisch mannenhok.
Vrouw onvriendelijk zo zonder wc’tje.
Sleur ik mijn eigen pleetje mee.
Terwijl ik leur met mijn emmer
hebben de mannen het lekker makkelijk
want ze pissen buiten tegen het muurtje.
Is dat wat je noemt een gesitueerd toilet?
Speciaal voor het mannenvolk neergezet?
Daar word je toch pissig van!

Verkouden?

Ik hang met mijn voeten in het water geklater
en zing een lied met kromme tenen.
Een enkele toeschouwer kromt met me mee.
Met nasaal kabaal
kwetter ik met natte neus mijn riedeltjes in het rond.
Drupt de druipende nattigheid langs mijn snater

Ontbijt

Hagelslag, fijn gestampt op mijn boterham,
zwemmend in een dikke massa van roomboter.
Eet ik smaakvol smakkend mijn brood.
Vliegen de kuilen in mijn smachtende wachtende dijen.
Waar het vettige vet zich langzaam in rijen van 10 ophoopt.
Knipoogt mijn toetjetroost al vanuit mijn lonkende ooghoeken.
Maar mijn met slagroom bedekte beker chocolademelk lijkt
hysterisch te roepen:
Achter aan sluiten alstublieft.
Er is nog één wachtende voor u.
Er is nog één wachtende voor u.

Jeugd herinnering

Abba of Abbah?

 

‘Honey  honey, how you trill me,  a-ha, honey honey’.
Ik ken haar al sinds we in luiers rond dwarrelden
We schreven vroeger brieven naar elkaar tot onze vingers pijn deden.
Tegenwoordig zitten we samen op skype.
Leve de jaren 2000+.
Helaas verraad ik hiermee ook onze leeftijd, ( slik).
Maar oké! Vaders en moeders werden op stoelen neergeplant.
Tja, verplicht kijken! Al keken sommigen verveeld in het rond.
Het Abba virus infiltreerde zich in onze nog niet volgroeide hersenen en nestelde zich daar om lekker te broeden.
Tot ieders grote spijt imiteerde wij Abba tot het hun oren uitkwam. ‘Honey honey’.
We ademde Abba, waren Abba!
Jaren later strandde Abba en heb ik stiekem een traan gelaten.
Maar de herinnering is altijd gebleven. Aan ons, dansend en zingend in de tuinkamer.
En ik, Ik ben nog steeds zooooooooooo Abba!
Is dat nou niet Abbaaaaaaaaaaaaaahhhhhh?

Mr. of Mrs. Right

Degene met wie je samen oud wordt, is dat de ware liefde?
Is Mr of Mrs. Right degene naast wie je elke morgen wakker wordt?
Is er een tijd aan verbonden, een soort 25 jarenplan?
Wanneer je tot je grote schrik grijze haren ontdekt en Abraham of Sarah buiten zittend op het bankje in jouw tuin bivakkeert?
Of zwerft deze ‘you complete me’ nog ergens rond?
Is het klinkklare onzin of bestaat het echt?
Dan nog de grote hamvraag. Is er maar één Mr. Of Mrs. Right?
Even tellen dan maar hoeveel ware liefdes er op mijn pad zijn gekomen.
Hmmm…laat me eerlijk zijn. Ik ga er maar vanuit dat er meer ware liefdes zijn en dan kom ik dus op het mega getal van 2!
Of is het er toch maar 1?
Ach, hoe waar is dat?
Is Mr. of Mrs Right niet gewoon, tot de volgende?

Zegening

Ik word wakker en drink mijn koffie.
Met een wolkje melk alstublieft!
De tulpenbladeren liggen verspreid op mijn tafel.
Ze zijn morsdood zie je.
Ben ik ze vergeten water te geven?

Het irriteert me een beetje
wanneer ik op de klok kijk en zie dat mijn alzo slapeloze nacht kort was.
De hond kwispelt met zijn blije zwarte staart en kijkt me met vragende ogen aan
Gaan we al?...

Met de ene hand slurp ik mijn koffie snel naar binnen
en met wat kunst en vliegwerk trek ik met mijn andere hand mijn laarzen aan.
Hij ‘de hond’ danst ondertussen vrolijk om me heen.
Ja, ja we gaan al.

Ik neurie van ellende een vrolijk deuntje in mijn hoofd
Wat mijn mond op dit tijdstip nog niet zingen kan.
Steek mijn hoofd buiten de deur
en word door hemelwater gezegend van boven.
Hallelujah
Kom je nog?
De hond sleurt me vooruit en schijnt zich niks aan te trekken van mijn zegening.

Zondagmorgen 27 april, 7.15 uur!